Het Kodakmoment voor het mbo

Dit wordt geen leuk artikel, zeker in het begin niet. Verhalen over besturing van organisaties gaan vrijwel altijd uit van de aanname dat de organisatie zelf moet blijven bestaan en hooguit de besturing misschien moet worden aangepast. In deze bijdrage begin ik met de vraag of er überhaupt nog behoefte is aan middelbaar beroepsonderwijs in Nederland. Pas daarna kom ik toe aan de vraag of en hoe er dan nog wat te besturen valt. 

We spreken over ‘middelbaar’ en over ‘beroeps’ en over ‘onderwijs’. Ik ga deze drie kernbegrippen ter discussie stellen. Zeker niet omdat ik een hekel heb aan de sector, verre van: ik ben er mijn loopbaan begonnen (leraar maatschappijleer op het economisch lyceum van Eindhoven) en heb zojuist mijn rol als toezichthouder bij ROC Deltion beëindigd.

De sector heeft mijn hart gestolen en dat verandert niet. Maar ik ben ook een fanatieke fotograaf. Ik werkte vroeger graag met Kodakproducten. Kodak kon zich niet voorstellen dat je foto’s kon maken zonder film en papier. Het bedrijf adverteerde begin jaren negentig met de kreet ‘Kodakmoment’: dat unieke moment dat je met Kodak vastlegt. Inmiddels heeft dit woord een andere betekenis gekregen, namelijk het moment in 2012 dat het bedrijf erachter kwam geen bestaansrecht meer te hebben en na 140 jaar roemloos ten onderging. Om een Kodakmoment voor het mbo te voorkomen moeten we eerst pijnlijke werkelijkheden onder ogen zien om daarna te bepalen hoe we verder gaan. Dit artikel hoopt hieraan bij te dragen.