Deelnemersblog: Dus, wat is het volgende?

2 september 2014 | 1 min lezen

Deelnemer Hugo Ouwehand vreest het moment dat hij een presentatie moet houden voor zijn 2 academic directors. Hij vergelijkt ze met de 2 mopperkonten van de Muppet show, al geven de AD's natuurlijk alleen positief commentaar.

Het onderzoek voor mijn thesis is bijna klaar, met het schrijven ben ik bezig, wat nu? Nou, TIAS houdt ervan ons bezig te houden, dus voor de volgende bijeenkomst is ons gevraagd om een presentatie voor te bereiden over onze thesis. En – om eerlijk te zijn – kijk ik er niet naar uit. Laat me uitleggen waarom.

Leeftijd

Geboren in 1968, ben ik een van de seniordeelnemers van de MOS-2 groep. Dat betekent dat ik opgroeide in de tachtiger jaren. Geen mobiele telefoons, geen I-pads, we hadden geluk als we een vriend of een oudere broer hadden met een Commodore 64 of een Sinclair ZX81. Je nam je cassettebandjes mee (???), programmeerde een computertaal als Basic (????) en speelde spannende spelletjes, zoals Pong (?????).

Muziek

Het was een periode vol met muziek. We luisterden naar Duran Duran, Modern Talking of Toontje Lager. Namen albums op op TDK SA-90 bandjes, of kochten platen als we geld hadden. Die werden LP’s genoemd en moesten afgespeeld worden op een grammofoonplaat, 33rpm. Oh, en we betaalden met Guldens. Ik herinner me Live Aid, een geweldige gebeurtenis op 2 wereldcontinenten met heel veel artiesten. En het was niet nodig om het als Live8 te spellen, omdat we toen nog leerden spellen op school.

TV

Dus waarom kijk ik zo tegen die presentatie op? Het komt door wat we keken op televisie. I keek naar Dynasty, Battlestar Galactica, maar ik hield vooral van de Muppet Show. Ik was 11 in 1980, weet je nog. En het is om de Muppets dat ik een beetje bang ben. Zie je, we moeten onze voortgang presenteren voor de 2 academic directors. En ik kan niet helpen om de gelijkheid te zien tussen de academic directors en de 2 criticasters op het balkon bij de Muppets. Genaamd naar 2 hotels in New York was het hun baan om iedereen op het podium te bekritiseren. Vooral die aardige Fozzie Bear - groot en aaibaar was met een kalend hoofd – die grapjes op het podium probeerde te maken (maar daar nooit in slaagde). Anders dan Waldorf en Statler zorgt de kritiek van onze AD’s ervoor dat we onze prestatie op het podium beter maken. In TIAS geval de kwaliteit van ons onderzoek en thesis. En als je eerlijk bent dan zijn die opmerkingen scherp, duidelijk en hebben humor. Maar ik ben gewoon bang dat de AD’s een Fozzie in me zien. Al zie ik mezelf meer als Rowlf, de musicalhond.